سخنان آقای ولایتی در «سیما» پیرامون حمایت از دولت و دیپلماسی آن و عملکرد پنج ماه گذشته، در باب تاییدی بر لزوم ادامه مذاکرات ایران با تیم «1+5» به منظور حل مشکلات هسته ای و برچیدن تحریم ها و تاکیدی دوباره بر لزوم حضور ایران در عرصه بین المللی بود. گفتم «دوباره»، زیرا بیان این سخنان برای بار نخست نبود. آقای ولایتی اخیرا نیز موضع کشور را تداوم مذاکره و پایبندی به توافق اعلام کرد. ایشان در مناظره های انتخاباتی در تلویزیون نیز درباره لزوم حل مسایل هسته ای از طریق مذاکره تاکید کرد و تا آنجایی که من در این سی وچندسال به یاد دارم به طوری بی سابقه با خطاب و عتاب به نامزدی که دیدگاهی دیگر داشت و مسوول پرونده هسته ای هم بود نه فقط توسل به گفت وگو و دیپلماسی را تایید کرد بلکه قدمی پیش تر رفت و افزود که دیپلماسی محل دادوستد سیاسی است و باید امتیازی داد و امتیازی گرفت.

نکته در آن زمان برایم بسیار جالب شد. می دانستم آقای ولایتی در دولت های مختلف در مقام وزارت خارجه به شکل مستقیم و دوره ای طولانی تر از آن در موازات این کار قرار داشته است. کوشش های ایشان را در سنین جوان تر و در محیط محدودتر برای توسعه روابط در سطحی محافظه کارانه تر دیده بودم که چندان فرصت توفیق نیافت. اما اکنون در جوی تازه، آن سخنان از سوی مردی باتجربه تر نه فقط توجه درونی بلکه توجه بیرونی را نیز برانگیخت.

اما انعکاس سخنان جدید ایشان وسیع تر بوده است. چون قول انتخاباتی و در باغ سبز نشان دادن نیست. تایید و حمایت از روندی است که در داخل و خارج با کارشکنی های تندروترین و افراطی ترین عناصر مواجه بوده است. تاکید سخنان وزیرخارجه اسبق بر لزوم مذاکرات با «تک تک» طرف ها، علاوه بر مذاکرات جمعی، بیشتر رنگ تایید و حمایت از گفت وگوی مستقیم با آمریکا را دارد. در واقع این نگاهی است که بارها بیان شد و دکتر روحانی نیز به شکل تمثیلی بر آن تاکید ورزید که اگر قرار به گفت وگوست، چرا به سراغ «کدخدا» نرویم؟ همه می دانند طرف اصلی مشکلات و مسایل دوجانبه ما، آمریکاست.

ولایتی اشاره ای به سابقه مذاکرات مستقیم در شرایط دشوارتر هنگام ورود آمریکا در جنگ های افغانستان و عراق هم کرد که به همکاری هایی نیز منجر شد و می توانست آثار مثبتی به بار آورد. آن بار این «آمریکای جورج بوش» بود که فرصت طلایی همکاری و رسیدن به یک تفاهم دوجانبه متضمن منافع ملی ایران و ایالات متحده را سوزاند و حتی به واسطه مواضع افراطی و اشتباهات استراتژیک نئوکان ها، همه چیز روند معکوس یافت. اکنون وضعیت مثبت تر است.

عربستان به گونه ای در خاورمیانه ایفای نقش می کند که بیگانگان عنوان «پارانویاک» و «روانپریشانه» را به آن داده اند. حمایت نگران کننده این کشور از جنایات سلفیون و تکفیری ها رنگ دیگری نیز به اوضاع بخشیده است که نیاز ایران و طرف های غربی و شرقی را به گفت وگو و از میان بردن خصومت ها متقابل تر می کند و آنها، متوجه خطرات رفتارهای عربستان شده اند هر چند در ظاهر، موضع منفی علیه آل سعود اتخاذ نکنند.

منبع: سرمقاله روزنامه شرق، 8 دی 92