این کتاب از مجموعه کتاب‌های «آفتاب» به وضعیت دوران عطار، مراحل مختلف زندگی او و افکار و اندیشه اش پرداخته است. در بخشی از مقدمه این کتاب آمده است: «شیخ فریدالدین عطار نیشابوری از قله‌های عرفان اسلامی ایرانی است که سنت‌های بزرگی را در شعر و نثر و از همه مهم‌تر استغنای عرفانی پایه‌گذاری کرد. ارادت وی به اهل‌بیت (ع) کاملاً آشکار است کتاب تذکرهًْ‌الاولیاء را با عرض ارادتی کوتاه ولی پراخلاص به حضرت امام صادق (ع) آغاز و با نام مبارک امام باقر (ع) و شرح نمادینی از آن امام شکافندة علم به پایان برده است و خود می‌گوید شأن آن دو بزرگوار بالاتر از آن است که در ردیف اولیا و مشایخ درآیند، بلکه با نام آن بزرگواران کتاب خویش را متبرک کرده است. ارادت وی به اهل‌بیت چنان بود که از سوی علمای ترکستان به رفض متهم شد و او در مقام پاسخ همان جوابی را می‌دهد که محمد بن ادریس شافعی داده است که اگر حب آل محمد رفض است، جن و انس گواهی می‌دهند که من رافضی‌ام.»