ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری، ملک‌الشعرای دربار محمود غزنوی، شاعر مُلازم شاهِ هند‌گشای بود که به ده بیت صد بَرده و بَدره گرفت. در شعر فارسی، کم‌تر حکایتی است که به اندازۀ حکایت کوتاه‌کردن موی سرِ ایاز، غلام محمود، و فرونشاندن خشم سلطان آوازه یافته باشد. عنصری قصیده‌سرایی چندان پرمایه نبود و آغازگر انحطاط در تصویرسازی شعر فارسی بود، اما در روزگار خود چندان نعمت و ارج یافت که شاعران پس از او به کام‌رانی‌اش غبطه می‌خوردند. عنصری شاعری عقل‌گرا و حسابگر بود و کم‌تر نشانه‌ای از شاعرانگی در کار او می‌توان دید و از همین روست که او را بیش‌تر ناظم می‌دانند تا شاعر. استادی او در نظم و غلبۀ جنبۀ تعقل و استدلال در شعر اوست.