یکی از ادیبان و تذکره‌نویسان گران‌مایۀ ایرانی، تقی‌الدین اوحدی بلیانی، بود که در اوایل قرن یازدهم هجری رهسپار هندوستان شد، اما به تناسب خویش، که سفر را بیش‌تر از مُقام می‌پسندید، مدام میان قندهار و لاهور و آگره و گجرات و دیگر اقالیم اطراف به سفر روزگار می‌گذراند. اما همین امر سبب شده که بسیاری از نسخه‌های آثار او، نه در ایران، بلکه در هندوستان و گاه پاکستان یافت شود و، برخلاف آن سرزمین‌ها، در ایران شاعری باشد کم‌تر شناخته. این کتاب دریچه‌ای به شناخت این بزرگ‌مرد ادبیات فارسی می‌گشاید و خاطر خوانندگان فرهیخته و گران‌مایه را به شمیم روح‌افزای ادب فارسی سرمست می‌گرداند.