شیخ بهائی، دانشمند بزرگ عهد صفوی، در سال 953 ق در بعلبک جبل‌عامل لبنان چشم به جهان گشود. شیخ بهائی در علوم دین از محضر کسانی چون میرداماد بهره برد و ریاضیات را از عالم بزرگی چون ملا محمدباقر یزدی آموخت. وی با وجود اشتغال به امور قضایی و سیاسی هرگز دل‌بستة جاه و مقام نشد و از درس و بحث و تألیف و تهذیب غافل نماند و ارتباط خود را با مردم کوچه و بازار قطع نکرد. او شاگردان بسیار بزرگی تربیت کرد که علامه محمدتقی مجلسی و ملاصدرا دو تن از سرآمدان آن‌هایند. درمورد مقام علمی و شخصیت شیخ باید گفت که او برخلاف بسیاری از دانشمندان چندبعدی بود: او هم از علوم دین آگاه بود و هم در ریاضیات و هندسه و مهندسی و جغرافیا سررشته داشت. به علاوه او عالمی عارف‌مسلک بود که شعر هم می‌سرود.