اوحدالدین محمد بن محمد انوری قصیده‌سرای بزرگ نیمة دوم قرن ششم، از اهالی ابیورد، شهری میان سرخس و نسا، بود. در علوم زمان خود دست داشت و در شعر از پایه‌گذاران نام‌دار شعر فارسی به‌ویژه در غزل و قصیده است. شعر او در اکثر شعرای پس از وی تأثیری عمیق گذاشته است. این تأثیرگذاری به‌ویژه در شعر شیخ مصلح‌الدین سعدی کاملاً مشهود است. به‌سبب تسلط وی بر علوم زمان خود، زبان فارسی، زبان عربی و بحور شعر فارسی و عربی، دیوان وی برای همة شاعران و شعرشناسانِ پس از او معیار بوده است. انوری افزون بر آوردن معانی نغز و لطیف و مضامین شیوا و بدیع، در انتخاب الفاظ و ترکیب کلمات ذوق و سلیقة خاصی داشت که اقتدار او را در سخنوری می‌رساند. در دیوان وی از لغات و ترکیبات و کنایات پارسی و اصطلاحات علمی فراوان دیده می‌شود.