این کتاب شامل شش فصل است که در فصل چهارم به افکار و عقاید پرداخته است و در فصل آخر به آثار او نیز اشاره شده است. جامی پیرو طریقت همانند یک عالم شریعت توسل به ائمۀ معصومین را توصیه می‌کند و در بیان اوصاف و مناقب ائمه اشعار فراوانی سروده است. او طی سفرش به حج در کمال خضوع و خاکساری اشعاری سرود و همچنین در نجف اشرف غزلی را در وصف امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) گفت. اواخر عصر تیموری و در آستانۀ ظهور سلسلۀ صفویه، بزرگی از فرهیختگان معرفت و ادب ایران چون مولانا عبدالرحمان جامی در تاریخ فرهنگ و اعتقاد ملت ما همچون ستاره‌ای می‌درخشید و عملاً پرچم‌داران نهضت احیای فرهنگ و عرفان اسلامی- اهلی بیتی می‌شود.