پدر بزرگش، غازي بن محمد، كه اهل شيراز بود به موصل مهاجرت كرد و قاضي شهر الرها شد. پسرش ابراهيم نيز در دمشق نيابت قضا داشت. ابن فلوس در 544ق/1149م در ماردين به دنيا آمد. وي در دمشق مشغول به تحصيل شد و چون حنفي بود، فقه آن مذهب را فرا گرفت. علم حديث را نزد اصحاب ابوطاهر سلفي و يوسف بن معالي البزار (متوفي 592ق) و هبةالله بن محمد شيرازي (متوفي 578ق) آموخت. در مصر نيز به فراگيري علوم قرآن و حديث پرداخت و مهارت فراواني در اين علوم كسب كرد. او با علم طب، منطق و بويژه رياضيات، نيز آشنايي خوبي داشت اما درباره استادانش در اين علوم اطلاعي در دست نيست.

ابن فلوس از مدرسان مدرسه فخريه و مدرسه عزالدين بود اما مهم ترين شغل علمي او تدريس در مدرسه طرخانيه دمشق و نظارت بر آن بود. درست در همين زمان سلطان ايوبي دمشق، الملك المعظم عيسي، از او خواست تا شراب خرما و انار را حلال اعلام كند اما ابن فلوس از اين كار سرباز زد و سلطان هم او را از مدرسه اخراج كرد. از آن زمان به بعد ابن فلوس خانه نشين شد و تا هنگام مرگ زندگي را با تدريس و افتاء (فتوا دادن) سپري كرد. درباره تاريخ مرگ او روايت هاي گوناگوني در دست است و سال هاي 629، 630، 637 و حتي 650 هجري را زمان درگذشت او دانسته اند.

درباره شاگردان ابن فلوس اطلاع چنداني در دست نيست. احتمالاً زين الدين ابن العتال يكي از مشهورترين شاگردان او بود كه پس از اخراج ابن فلوس از مدرسه طرخانيه، سلطان الملك المعظم او را به جاي استادش منصوب كرد.

به نقل از كتاب «تقويم تاريخ، فرهنگ و تمدن اسلام و ايران»