واژة حاکمیت در فرهنگ­های سیاسی، «اقتدار عالی در یک کشور» معنا شده است. تجلیِ مشروعیتِ اعمالِ این اقتدار بر جامعه مسلماً تنها به یک سرزمین با مرزها و سرحدات مشخص محدود نمی‌شود. چه بسا که ملت به عنوان عناصر تشکیل دهنده و روح هر کشور لزوماً در همان سرزمین ساکن نباشند؛ بنابراین، ملّت (Nation) به عنوان یک واحد بزرگ انسانی با ویژگی خاصی چون حس تعلق افراد به یکدیگر و وابستگی مشترک به سرزمینی معین شکل می­گیرد که روح این دلبستگی و حس تعلق را «تاریخ مشترک» شکل می­دهد. اگرچه در گذشته، زبان و فرهنگ و قلمرو جغرافیایی مشترک را عناصر تشکیل دهنده ملت می­دانستند اما امروزه ملّت را گروهی از مردم که در عناصر بسیار مهمی از یک میراث مشترک سهیم بوده‌‌‌اند دارای سرنوشت مشترک هستند تعریف کرده‌اند. «تاریخ مشترک» و «خاطرات مشترک» و «حس تعلق به یکدیگر» از عناصر تشکیل‌دهندۀ یک ملت است.

تاریخ کهن سرزمین ایران دارای پیشینة دینی و فرهنگی پربار و غنی و سابقة تاریخِ سیاسیِ باشکوه و پراقتدار است. جانِ هر فرد ایرانی به عنوان عضوی از ملت ایران مشحون است از خاطرات مشترک تاریخی با هویت دینی و فرهنگی خاص این سرزمین. مستندات تاریخی همواره گواه بالیدن ایرانیان به تاریخ و فرهنگ خود است. بسیاری از سفرنامه‌نویسان خارجی در نوشته­های خود از میزان توجه و دلبستگی ایرانیان به تاریخ و فرهنگ کشور خود نه‌تنها اظهار شگفتی کرده­اند، بلکه به صورت تلویحی از آن به عنوان عامل همبستگی میان ایرانیان یاد کرده­اند. به نظر می­رسد همین حس مشترک، نگبهان این سرزمین در برابر ناملایمات و تهاجمات بیگانگان بوده است. ما در طول تاریخ این مرز و بوم شاهدیم که بارها و بارها به رغم فروپاشی، به پشتوانۀ این حس زیبای مشترک بلند شدیم و از نو بالیدیم و بهتر جلوه یافتیم. حتی در مواجه با تجدد نیز به پشتوانه همین تاریخ و فرهنگ مشترک یک‌سره نباختیم و با حس غروری که هر ایرانی از فرهنگ و تاریخ کشورش دارد در آن غرق نشدیم بلکه در صدد علاج مشکلات برآمدیم.