هم اینک شش استاد دانشگاه تهران، نامزد ریاست قدیمی ترین مرکز آموزش عالی کشور شده اند.

هر شش نامزد، در فرایندی انتخاب شده اند که گفته می شود بر اساس نظرخواهی از اعضای هیات علمی دانشگاه تهران هستند و از این جهت ، هم دیدگاه استادان محترم است و هم، 6 برگزیده آنان.

اما به نظر می رسد، دانشگاه تهران را نباید تنها در تهران و چند پردیس خلاصه کرد. دانشگاه تهران را نباید حتی دانشگاهی در سطح ملی دانست بلکه باید آن را فراملی و در مقیاس منطقه و دنیا دید.

با این نگاه، دانشگاه تهران یک دانشگاه نمادین است و طبعا رئیس آن باید اگر یک چهره دانشگاهی در طراز بین المللی نیست، دست کم در داخل کشور، شخصیت علمی برجسته و دارای وجاهت عمومی باشد. چنین فردی می تواند در جایگاهی برتر از بسیاری مسئولان، حتی وزیر علوم قرار گیرد.

خوشبختانه در کشور ما شخصیتهای معتبر علمی که در میان نخبگان دنیا نیز شناخته شده هستند و در داخل نیز به بازیهای سیاسی دچار نشده اند کم نیستند. انتخاب یکی از آنها - اگر چه به لحاظ توان مدیریتی در حد مطلوب نباشد- می تواند ابهت را به نمادآموزش عالی کشور برگرداند.

یکی دو دقیقه قبل از نوشتن این یادداشت، نام چهره هایی چون دکتر رضا داوری اردکانی، پروفسور حمید سمیعی، دکتر علی اکبر صالحی، دکتر علی اکبر ولایتی، دکتر سهراب پور و ... از ذهنم گذشتند.