ابوعبدالله محمد بن عُمَر، معروف به فخرِ رازی، از بزرگ‌ترین متکلمان و فیلسوفان و مفسران ایرانی است. رازی در درجة نخست متکلم بود تا فیلسوف؛ زیرا ویژگی عمدة آثار فلسفی محض او در پی‌ریزی نظام فلسفی از نوع فلسفة ابن‌ سینا یا تکمیل و اصلاح آن نبود، بلکه در ایراد شک در فلسفة مَشّائی بود. او با مواضع خود هم از فلسفه و فلاسفه انتقاد می‌کرد و هم گاهی با هواداری از آنان سعی می‌کرد موجبات فهم راحت‌تر نظریاتشان را فراهم آورد. نقد رازی نشانة جنبة کلامی و هواداری وی از فلسفه نشان‌دهندة جنبة فلسفی اندیشة او بود. او هرگونه تقلید کورکورانه را نفی می‌کرد و همواره در پی دست‌یابی به دیدگاهی مستقل بود‌.