دِعبِل خُزاعی شاعر شجاع و ازجان‌گذشتۀ دوستدار اهل بیت (ع) بود. وی در سال 148 ق در عهد امامت امام جعفرصادق (ع) در قبیلة بنی ‌خزاعه، که از شیعیان امیرالمؤمنین بودند و در صفین به یاری آن حضرت برخاستند، به‌دنیا آمد. جد او عبدالله بن بدیل به همراه سه برادر دیگرش عبدالرحمن و محمد و عثمان در صفین به شهادت رسیدند. پدر، جدّ، برادر، عمو و عموزاده‌اش همگی شاعر بودند و مدح ائمة اطهار (ع) می‌گفتند. دعبل تعهد خویش به تولای ائمة اطهار (ع) و تبّری‌ از خلفای بنی ‌عباس را با قوّت ابراز می‌کرد و اشعار فراوانی در مراثی و مدایح اهل بیت (ع) و هجو خلفای عباسی، چون هارون و مأمون و معتصم و واثق و متوکل، سرود. دعبل در طیب، که شهری میان خوزستان و واسط است، به نیزة زهرآلود عامل خلیفه به شهادت رسید.