حکیم ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی از پایه‌گذاران و مشعل‌داران عرفان دانش‌مدار ایرانی‌ـ.اسلامی است. پیش‌گامی سنایی در وادی عرفان تا بدان‌جا است که عارف عالی‌مقام، مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، نادیده مرید او بود. در روزگار پرهرج‌ومرج ناشی از ضعف غزنویان و به‌دنبال آن برآمدن سلجوقیان، که از شکست مسعود غزنوی در نبرد دندانقان آغاز شد، بزرگ‌مردی از تبار فرهیختگان و مستغنی از مطامع دنیوی ظهور کرد که سهم فراوانی در شکل‌گیری ادبیات عرفانی این سرزمین داشت. سنایی شاعری قصیده‌سرا است با اشعاری سرشار از آموزه‌های اخلاقی و عرفانی و به دور از تزویر و ظاهرگرایی. اگر او شیعه هم نبود، ولی بی‌تردید عمیقاً به تشیع و اهل بیت و ائمة اطهار (ع) گرایش داشت.