جاوید قربان اوغلی در روزنامه اعتماد نوشت:

با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، مسوولیت پرونده هسته ای از شورای عالی امنیت ملی به وزارت خارجه منتقل و ظریف، وزیر خارجه دولت تدبیر و امید عهده دار این مسوولیت شد.

دکتر ظریف با کوله باری از دانش، تجربه و شناخت دقیق از این پرونده از همان نخستین روز تصدی این ماموریت مهم، رویکرد تیم جدید را در راستای سیاست های اعلام شده رییس جمهور جدید طراحی و به اجرا گذاشت. حضور روحانی در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل، گفت وگوی تلفنی اوباما- روحانی، اولین نشست با اعضای 1+5 در نیویورک و نشست های سه گانه ژنو در سوم آذر و در عرض کمتر از صد روز از زمان روی کار آمدن دولت جدید به ثمر نشست و توافق ایران با شش کشور قدرتمند، دنیا را با شگفتی روبه رو کرد. نکته مهم در این رویداد تایید حقوق هسته ای ایران از سوی قدرت های جهانی بود که همواره به عنوان خط قرمز نظام در مذاکرات از آن یاد می شد.

توافق ژنو در آستانه گام نهایی و برون رفت از بحرانی است که یک دهه سیاست خارجی کشور را با چالشی جدی روبه رو کرده بود. رویکرد دولت دهم در عرصه مناسبات خارجی و عملکرد حرفه ای تیم هسته ای جدید کشور عملا این نکته را اثبات کرد که می توان با قدرت منطق با طرف مقابل به مذاکره پرداخت و حقوق یک کشور را تضمین کرد؛ اتفاقی که با اندکی تامل می توانست در دوره اول این بحران که تحت مدیریت روحانی در جریان بود اتفاق بیفتد و کشور از هزینه های سنگینی که طی هشت سال مدیریت رییس دولت گذشته متحمل شد، پرهیز کند. به نظرم سخن ظریف که اخیرا در شبکه مجازی خود به آن پرداخته و گفته است پیشرفت های امروز در سال ها پیش می توانست حاصل شود کاملا درست است. اخلاف روحانی در مدیریت پرونده هسته ای با تمام حسن نیتی که داشتند به دلیل سنگینی جو سیاسی آن زمان قدم در راهی گذاشتند که نتیجه آن امروز بر همگان روشن است. اگرسخن حسن روحانی در کتاب «امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای» از اشتباهات تیم اولیه هسته ای احمدی نژاد «با وجود حسن نیت و تلاش های فراوان و ایجاد نوعی امید» را روایت واقع بینانه از خطاها و خوشبینی های اولیه مسوولان وقت بدانیم که بعدها درصدد اصلاح آن برآمد، صادقانه باید اذعان کرد که سعید جلیلی خلف او با پیروی از سیاست های رییس جمهور وقت قدم در راهی گذاشت که کشور را در مسیر سختی قرار داد. شرایطی که نهایتا تغییر دولت با حماسه سیاسی مردم توانست آن را با تدبیر مقام معظم رهبری برای استفاده از فرصت انتخاب روحانی و استفاده از تیم کاملا حرفه ای گشوده و امید را به حل و فصل مساله هسته ای با رویکردی که هدف آن فقط کم کردن روی حریف نبود، افزایش داد.

در تاریخ یکصد سال اخیر این چهارمین رویارویی دیپلماتیک ایران با خارج بود که در همه آنها با تکیه بر خردمندی مذاکره کنندگان و قدرت منطق ، کشور حقوق خود را استیفا کرده است. اولین این نبردهای دیپلماتیک، مذاکرات قوام السلطنه با استالین در بحران آذربایجان بود. اگر تنها یک نقطه روشن در کارنامه و عمر سیاسی این سیاستمدار صاحب نام وجود داشته باشد، خدمت بزرگ او به ایران در بحرانی بود که یک اشتباه در آن می توانست آذربایجان را از کشور منفک کند. دومین مورد، توانایی دکتر محمد مصدق در دیوان داوری لاهه و استیفای حقوق ملی کشور بر منابع عظیم نفت بود. سومین، مذاکرات نفسگیر دکتر ولایتی با طارق عزیز (نماینده عراق) و سازمان ملل متحد بود که پس از هشت سال جنگ تحمیلی، خاویر پرز دوکوئیار (دبیرکل وقت سازمان ملل) با صدور بیانیه ای، عراق را آغازگر جنگ اعلام کرد و این را صادقانه باید سومین پیروزی بزرگ کشور در عرصه جهانی دانست که اتفاقا در دوران پس از پیروزی انقلاب اتفاق افتاد.

اینک ایران عزیزمان در آستانه پیروزی دیگری در کارزار دیپلماتیک در عرصه جهانی است؛ نبردی که نباید با تنگ نظری آن را با بن بست روبه رو کرد و پشت سرداران و سربازان این میدان را خالی کرد. روحانی و ظریف تنها نمایندگان کشور در این میدان هستند ولاغیر. پیروزی در این عرصه پیروزی همه ملت و جناح های سیاسی خواهد بود. بیایید از این منظر سرداران این میدان را یاری کنیم.

هرچند هر یک از این رویدادهای تاریخی، در موقعیت زمانی خود قابل بررسی و نقد است و هیچ واقعه ای را نمی توان در محیط انتزاعی تحلیل کرد، ولی وجه مشترک همه این چهار مورد تکیه بر فکر، استدلال و منطق در کارزارهای دیپلماتیک است.