شمس‌الدین محمد بن احمد خَفری، فیلسوف و ریاضی‌‌دان و منجم، در غیاب مرحوم محقق کَرَکی، بزرگِ علمای شیعه، به قائم‌مقامی از سوی وی امورات و مراجعات مردم را تصدی می‌کرد. وی از شاگردان صدرالدین دشتکی بود و بنابر قولی از محضر علامه جلال‌الدین دهرانی نیز بهره برده است. یکی از تألیفات وی اشعار اربعه است. او حکمت مَشّاء را نزد صدرالدین دشتکی آموخت و به علت ذوق عرفانی خویش از یک‌سو و بازشدن فضای فکری در عهد صفویه از سوی دیگر در جهت راهیابی و استفاده از اقیانوس بیکران احادیث مأثور و عرفان متخذ از ائمة معصوم (ع) گام‌های اولیة حکمت متعالیه را برداشت.