سلمان ساوجی از ادیبان غزلسرای قرن هشتم هجری است که در دوران او غزلسرایی به اوج کمال رسیده بود. سلمان ساوجی در عین حال که در انواع نظم به سبک متقدمین، چون قصیده، غزل، رباعی، ترکیببند، مثنوی، و داستان تبحر داشته، ماهرانه از واسطههای سنتی استفاده کرده و غزل را با مهارت خاص خود صیقل داده و به آن جوهری خاص بخشیده است. سلمان در غزلهای خود از احساسات دلپسند عاشق و معشوق و اشتیاق دیدار آنها سخن گفته است.