حضرت آيت الله خامنه‌اى در دوران رياست جمهورى خود و در پى دعوت رسمى دولت زيمبابوه، به آن كشور سفر كردند. هميشه قبل از سفر، محل و چگونگى ضيافت را كنترل مى‌كرديم. افرادى كه محل را كنترل كردند اطلاع دادند كه ميزبان قصد دارد بر سر ميز غذا، مشروبات الكلى هم بگذارد، البته بين خودشان و به شما كارى ندارند.

ايشان فرمودند اگر مشروبات الكلى سر ميز باشد، ما به ضيافت نمى‌آييم. ميزبان گفت كه اين تشريفات ماست و ما هم اين تحميل شما را نمى‌پذيريم؛ ايشان هم در شام حاضر نشدند. به آن‌ها برخورد و در رسانه‌هاى غربى هم سروصداى بسيارى به پا شد. رسانه‌هاى غربى از روى دشمنى اين خبر را منعكس كردند، اما غافل از اين‌كه شركت نكردن ايشان در ميان مسلمانان مايه مباهات بود. اگر مى‌دانستند كه با اين كار وجهه حكومت اسلامى و رئيس جمهور ايران، كه در آن زمان آيت الله خامنه‌اى بودند، بالاتر مى‌رود، هرگز اين كار را نمى‌كردند.

غربى‌ها تلاش مى‌كردند كه از ايران چهره‌اى ضدتمدن و غيرمتمدن در جهان غرب تصوير كنند و البته ما ناراحت نيستيم كه مثلا چون مشروب نمى‌نوشيم، متمدن نيستيم. نكته مهم اين است كه ميان مسلمانان روح تازه دميده شد و عجيب است كه صاحبان قدرت در جهان اسلام مى‌توانند حكم خداوند را حتى در موقعيت‌هاى دشوار، مثل ضيافت زيمبابوه اجرا كنند و از ملامت هيچ ملامت‌كننده‌اى نهراسند.

منبع: کتاب حرفی از هزاران (مجموعه مقاله ها، مصاحبه ها، سخنرانى ها،گفت وگوها و خاطرات دکتر علی اکبر ولایتی)، ص 457